ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Ορνιθολογική: Οι Μπούφοι της ελληνικής υπαίθρου

Μπούφος Bubo bubo

Ο «αετός» της οικογένειας των κουκουβαγιών, ως το μεγαλύτερο σε μέγεθος είδος (με άνοιγμα φτερών που ξεπερνά το 1,5 μ.), δεν είναι καθόλου χαζός, όπως υπονοεί το όνομα που του έδωσαν οι άνθρωποι… Αντιθέτως, παρά το μέγεθός του καταφέρνει να περνάει απαρατήρητος και να αποτελεί ένα ευρέως εξαπλωμένο είδος στην ηπειρωτική Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης της Αττικής) αλλά και σε ορισμένα μεγάλα νησιά με κατάλληλο βιότοπο (π.χ. Λέσβος, Σάμος). Προτιμάει αραιά δασωμένες περιοχές με διάκενα, αλλά έχει καταγραφεί ακόμα και σε αραιή μακκία, αρκεί να υπάρχουν βράχια με μεγάλες τρύπες για να φωλιάσει.

Τρέφεται με θηλαστικά μικρού και μεσαίου μεγέθους (τρωκτικά, σκαντζόχοιροι και λαγοί) αλλά και πουλιά, που μπορούν να φτάσουν το μέγεθος της Κουρούνας! Οι κυριότερες απειλές για το είδος είναι η ηλεκτροπληξία και η πρόσκρουση σε καλώδια, καθώς και η θανάτωση από λαθροθήρες.

Νανόμπουφος Asio otus

Όπως υποδηλώνει και το όνομά του, αποτελεί μια μικρότερη και πιο ντελικάτη έκδοση του Μπούφου. Από τα λίγα είδη κουκουβάγιας που προτιμάνε φτιαγμένη φωλιά παρά μια τρύπα για να φωλιάσουν, ενώ φυσικά δεν τη φτιάχνει μόνος του αλλά επιλέγει εγκαταλελειμμένες, κυρίως κορακοειδών. Τον βρίσκουμε σε περιοχές με διάσπαρτα δέντρα, είτε αυτές είναι δασικές εκτάσεις, καλλιέργειες, ακόμα και πάρκα πόλεων.

Τρέφεται με τρωκτικά και άλλα μικρά θηλαστικά. Το χειμώνα καταφθάνουν και άτομα από βορειότερα και παρατηρείται και σε περιοχές όπου δεν φωλιάζει, συχνά σε ομάδες. Το καλοκαίρι είναι σχετικά εύκολο να αντιληφθούμε την παρουσία τους, από τις ακατάπαυστες φωνές των μικρών που θυμίζουν τον ήχο μιας πόρτας που τρίζει!

Βαλτόμπουφος Asio flammeus

Η μόνη κουκουβάγια της Ελλάδας που δεν φωλιάζει σε τακτικό επίπεδο και είναι και η πλέον ημερόβια. Χειμερινός επισκέπτης ως επί το πλείστον, καταγράφεται σε υγρότοπους της Βόρειας και Δυτικής Ελλάδας, αλλά σε περιόδους βαρυχειμωνιάς έχει παρατηρηθεί και νοτιότερα. Υπάρχουν και καλοκαιρινές καταγραφές, κυρίως στο Δέλτα του Έβρου, χωρίς όμως να υπάρχουν απτές αποδείξεις φωλιάσματος.

Σε αντίθεση με όλες τις άλλες κουκουβάγιες, ο Βαλτόμπουφος πετάει συχνά ψηλά, θυμίζοντας Γερακίνα. Τρέφεται κυρίως με τρωκτικά και άλλα μικρά θηλαστικά.

Επιστροφή στην κορυφή κουμπί