Σχηματισμός των αστέρων

Το Σύμπαν έχει μια αφάνταστα μεγάλη ιεραρχική δομή, που αρχίζει από τα πελώρια υπερσμήνη γαλαξιών και καταλήγει στα ελάχιστα θραύσματα που συναντάμε στον μεσοπλανητικό χώρο.

Μέσα στους γαλαξίες, των οποίων οι ακτινοβολίες χρειάζονται μέχρι και δισεκατομμύρια χρόνια για να φθάσουν σε εμάς, παρατηρούμε τεράστια νεφελώματα. Αυτά τα νεφελώματα είναι «μαιευτήρια» των αστέρων, δηλαδή οι τόποι γέννησης των αστεριών, που με τη σειρά τους είναι οι πιο βασικές δομές των γαλαξιών.

Η γέννηση των αστέρων συμβαίνει όταν ένα γιγάντιο μοριακό νεφέλωμα, διαστάσεων εκατοντάδων ετών φωτός, που περιέχει κατά 90% άτομα υδρογόνου, 10% άτομα ηλίου, αλλά και βαρύτερα στοιχεία, καθώς επίσης και νερό, αμμωνία και οργανικές ενώσεις, καταρρέει, εξαιτίας των δικών του βαρυτικών δυνάμεων. Το έναυσμα για την κατάρρευση αυτή είναι συχνά η έκρηξη ενός γειτονικού υπερκαινοφανούς.

Καθώς όμως, καταρρέει και περιστρέφεται όλο και ταχύτερα, λόγω του νόμου διατήρησης της στροφορμής, πλατύνεται και μετατρέπεται σε δίσκο. Στο κέντρο αυτού του δίσκου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και εμφανίζεται ο πρωτοαστέρας. Αυτός ο πρωτοαστέρας θα αρχίσει να εκπέμπει φως μόνο όταν, μετά από μερικά εκατομμύρια χρόνια, προσαυξάνοντας συνεχώς τη μάζα του, αποκτήσει αρκετά υψηλή θερμοκρασία, ώστε να ξεκινήσουν στον πυρήνα του οι θερμοπυρηνικές αντιδράσεις.

*Οι φωτογραφίες αυτού του άρθρου έχουν ληφθεί από ερασιτέχνες αστρονόμους. Στείλτε μας κι εσείς τις δικές σας αστροφωτογραφίες, συμπληρώνοντας τη φόρμα που θα βρείτε εδώ.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

ΑΡΧΗ & ΤΕΛΟΣ, Η ιστορία του Σύμπαντος

εκδόσεις ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Βρείτε το βιβλίο ΑΡΧΗ & ΤΕΛΟΣ εδώ.